Bonusmoeder
Dat mijn liefde van mijn leven twee kinderen had, was voor mij geen complete verrassing. Ik was aan hem voorgesteld door een familielid. Enige voorkennis – zij het zeer summier – had ik dus wel. Bovendien was ik me altijd bewust geweest van de mogelijkheid een lief tegen te komen die al kinderen zou hebben.
Spannend, zo’n ‘ballotagecommissie’ waar je doorheen moet. Stel je voor: je hebt eindelijk de liefde van je leven gevonden en het klikt niet met zijn kinderen! Wat dan!? Was het dan toch niet de liefde van je leven? Scheiden de wegen daar weer en ga je allebei op zoek naar de andere ware Jacob(a)? Ga je er wel voor, ondanks het gegeven dat de kinderen jou niet willen of jij hen niet?
Tijdens onze eerste dates hebben we daar natuurlijk wel over gesproken. Marco zei dat het in een dergelijk geval wel heel erg moeilijk zou worden om een relatie op te bouwen. Logisch. Maar hij heeft me altijd wel het gevoel gegeven dat hij het niet zomaar over z’n kant zou laten gaan. Dat ‘ie zich niet ‘zomaar’ zou schikken naar de mening van zijn kinderen. En pas zou opgeven als het echt niet (meer) zou gaan. Heel specifiek heeft ‘ie dat nooit gezegd. Toch was het gevoel dat hij me hierover gaf heel belangrijk voor mijn zelfvertrouwen naar zijn kinderen toe.
Niets is erger dan onzeker zijn over je eigen positie (voor mij, maar zeker ook voor de kinderen) als je elkaar nog gaat ontmoeten. Marco doet zijn werk als ‘plooier’ – zoals hij het zelf noemt – dus ook in zijn privéleven eer aan. Hij is een natuurtalent wat dat betreft.
Gelukkig klikte het. En werd ik in één klap ‘stiefmoeder’! Buiten dat ik dat heel spannend vond, kreeg ik van dat woord alleen al kriebels.
Toch overheerste in die periode een heel ander gevoel. Ik vond het allemaal heel normaal dat ik iemand was tegengekomen die al kinderen had. En dat ik met ze zou kunnen opschieten was eigenlijk ook heel gewoon. Ik stond gewoon niet stil bij een ander scenario. Naïef? Misschien wel. Maar misschien was het ook wel een overlevingsstrategie. Er kwam namelijk zoveel nieuws op me af, ik kon niet anders dan het dag bij dag beleven, zonder te veel op de zaken vooruit te lopen. Ik had geen ervaring met dit soort zaken, en dus stak ik mijn kin naar voren en ging het proces ‘head first’ in.
Dat het leven dat ik zou gaan leiden een enorme impact zou hebben op mij, had ik van te voren niet bedacht. Inmiddels hebben we het woord stiefmoeder (en stiefheks al helemaal) overigens verbannen en spreken we thuis van bonusmoeder en –kinderen en leenkinderen. Al moet ik stiekem altijd een beetje aan de Albert Heijn denken…
