De liefde van mijn leven
In 2008 was het eindelijk zover. Na zes jaar een vrijgezellenbestaan te hebben geleefd. Ik kwam de liefde van mijn leven tegen!
Voor die tijd had ik niet durven dromen dat de liefde van je leven ook echt direct voelt als de liefde van je leven. Überhaupt, dat ik me zó relaxt kon voelen in een verliefde periode. Die werd voorheen altijd gekenmerkt door nervositeit, angst en dubbele gevoelens.
Goed, bij Marco voelde ik me dus meteen op mijn gemak. Het was goed.
Voor de zekerheid hield ik mezelf nog wel voor dat ik voorzichtig moest zijn. Een gedachte die mijn moeder overigens ook had, getuige haar eerste, voorzichtige reactie op mijn ontmoeting met Marco. En ik zou zeker niet degene zijn die overal als eerste het initiatief zou nemen. Dat had ik in het verleden al vaak genoeg gedaan. Kijk waar dat me heeft gebracht. En ja, ik vond het bijna eng, zo goed hij zijn huwelijk van 17 jaar – na net een jaar te zijn gescheiden – al had verwerkt.
Ik hou van je
Gelukkig is Marco een super enthousiaste man, die – als hij het zeker weet – ook ergens helemaal voor gaat. Ik hoefde dan ook niet lang te wachten voordat hij zijn eerste “ik hou van jou” naar mij smste. Ik weet het nog goed: ik bracht een vriendinnetje naar Schiphol en was compleet overdonderd.
Voorzichtig – door schade en schande wijs geworden – maakte ik hem duidelijk dat ik dat ontzettend fijn vond (en dat mijn beide mondhoeken van oor naar oor gingen), maar dat het voor mij nog te vroeg was om datzelfde tegen hem te zeggen. Marco snapte het helemaal en wachtte geduldig af. Wat een man!
Overigens duurde het daarna niet meer zo heel lang totdat ik het wel durfde te zeggen. Ik kon niet meer om de overvloedige tekenen dat het wel goed zat, heen. En als ik ergens voor ga, dan ga ik er ook voor. Aan dit houden van was geen houden aan meer!
Nu zijn we twee-en-een-half jaar verder en ik kan me geen betere lief bedenken (en voelen) dan Marco!
